ΚΕΕΡΦΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Συγκέντρωση-διαμαρτυρία, Παρασκευή 20 Μάη, 11.30πμ στα Δικαστήρια Ευελπίδων για την σύλληψη της Κατερίνας Πατρικίου 

Διαμαρτυρήθηκε για υπερβολική βία αστυνομικών  στη διάρκεια σύλληψης από την ομάδα ΔΙΑΣ

Παραπέμπεται για να δικαστεί στο αυτόφωρο η Κατερίνα Πατρικίου, πρώην δημοτική σύμβουλος Πετρούπολης ,μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  την οποία συνέλαβαν  Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ σήμερα το μεσημέρι.

Η Κατερίνα Πατρικίου διαμαρτυρήθηκε στη θέα αστυνομικών  οι οποίοι ασκούσαν υπερβολική βία σε συλληφθέντα σε δρόμο μπροστά από το σπίτι της και συνέχισαν να την ασκούν ενώ του είχαν περάσει χειροπέδες.

Η Κατερίνα Πατρικίου και ως δημοτική σύμβουλος και ως αγωνίστρια του κινήματος έχει δώσει μάχες για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει την αστυνομική αυθαιρεσία. Μόλις τελευταία το ΑΤ Πετρούπολης ξεκίνησε ανάκριση  μετά από καταγγελία χρυσαυγίτη υποψήφιου στις βουλευτικές εκλογές . Εστάλη μάλιστα στις 25/1/2015 υπηρεσιακό σημείωμα προς το εγκληματολογικό το οποίο ζητούσε «επίδειξη φωτογραφιών σεσημασμένων ατόμων, μελών του κόμματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ»!

Είναι απαράδεκτο να ποινικοποιείται η διαμαρτυρία για την αστυνομική αυθαιρεσία.

Μόνο μετά την αυτοπρόσωπη παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου Αθήνας Π.Κωνσταντίνου της έδωσαν την δυνατότητα να μιλήσει τηλεφωνικά με το δικηγόρο της ενώ η ίδια το ζητούσε επίμονα και της το αρνήθηκαν για αρκετή ωρα. Όπως μάλιστα  του ανέφερε της έκαναν σωματική έρευνα ενώ διαρκώς της ανέφεραν αστυνομικοί «θα σου φορτώσουμε όλο τον ποινικό κώδικα»!

Ακολούθως χρειάστηκαν τουλάχιστον πέντε ώρες μέχρι να βρεθεί όχημα της ΕΛΑΣ για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο εξ αιτίας του σοβαρού και χρόνιου προβλήματος που έχει στη σπονδυλική στήλη.

Το τελευταίο διάστημα τα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας από το συλλαλητήριο κατά της ψήφισης του ασφαλιστικού μέχρι την κάλυψη των επιθέσεων των χρυσαυγιτών στο Πειραιά στις 8 Απρίλη δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το ίδιο τροπάρι με τους προκατόχους τους.

Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση της Κατερίνας Πατρικίου και την παύση της δίωξης της.

Η εκπομπή "Με Χωρίς Πατρίδα" φιλοξενεί την Παρασκευή 20 Μαΐου στις 23.00 τον μουσικό Θίασο Σκιών "Τα Μαύρα Μάτια σου", ο οποίος θα αποδώσει ζωντανά το μουσικό παραμύθι "Ο βασιλιάς ο Χασάν και ο Δράκος".

Πρόκειται για ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τους οικουμενικούς και διαχρονικούς μύθους της δρακοκτονίας, με φωτισμένο μπερντέ και χαρτονένιες φιγούρες.

"...ένας στεναχωρημένος δράκος που ολημερίς αναστενάζει και κλαίει,

σήμερα χαμογελάει.

Και ένας φτωχός, γλετζές μουσικός που ολημερίς γελά, για δείτε δάκρυσε!

Ο δε βασιλιάς ξαφνιασμένος, πρέπει να αποφασίσει...."

Κείμενο - Φιγούρες - Σκηνικά - Σκηνοθεσία - Αφήγηση - Κιθάρα: Δημήτρης Καράγιωργας

Ούτι - Τραγούδι - Συνθέσεις: Μιχάλης Γιουτλάκης

Κοντραμπάσο - Λαούτο: Θοδωρής Σκόνδρας

Κρουστά: Γιάννης Παπαγιάννης

Μείνετε συντονισμένοι στην ERTopen, στην ελεύθερη φωνή της πόλης!

 

Η Μαίρη Λίντα μαζί με τους Apurimac εγκαινιάζουν το νέο καλοκαιρινό πρόγραμμα του HalfNote με «χρυσές» επιτυχίες σε ρυθμούς λάτιν ακριβώς δίπλα στο κύμα στο Sirocco’sClub στην παραλία Γλυφάδας.

Από την Παρασκευή 3 Ιουνίου, η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού με την αμείωτη ενέργεια, το μπρίο και τη μοναδική φωνή που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο θα ερμηνεύσει τις διαχρονικές επιτυχίες του Μανώλη Χιώτη, αλλά και άλλων σπουδαίων Ελλήνων συνθετών. Η σκηνική συνύπαρξή της με τους Apurimac, τομακροβιότερο latin συγκρότημα στην Ελλάδα, αποτελεί εγγύηση για μια μοναδική, πολύχρωμη, καλοκαιρινή φιέστα.

Η Μαίρη Λίντα έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον Μανώλη Χιώτη κι έχει δώσει φωνή σε πολύ όμορφα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Έτσι ο νους μας πάει-τουλάχιστον- μισόν αιώνα πίσω και συνδέεται με ένα ιδιόμορφο ελληνικό swing, στην ερμηνεία του οποίου η Μαίρη Λίντα υπήρξε ιδανική. Καθώς γυρίζει ο καιρός και η αιώνια μόδα έρχεται ξανά στο φως και γίνεται must, τα τραγούδια που ερμήνευσε αυτή η εξαίρετη τραγουδίστρια φαίνονται άφθαρτα και αφήνουν τη γοητεία τους να απλώνεται ανεμπόδιστη στις νεότερες γενιές. Με συνοδούς τους εξπέρ του μοντέρνου λάτιν ήχου Apurimac καλύτερα δε γίνεται!

Διεύθυνση ορχήστρας: Γιώργος Παγιάτης.


HALF NOTE @ SIROCCO’S CLUB

Διαδόχου Παύλου 33, Παραλία Γλυφάδας



Ώρα έναρξης:Παρ. & Σαβ.: 22.30, Κυρ., Δευτ., Τρ.: 22.00.

Είσοδος: 15 ευρώ (Γ’ Ζώνη, όρθιοι), 20 ευρώ (Β’ Ζώνη), 25 ευρώ (Α’ Ζώνη), 30 ευρώ (VIP)

Πληροφορίες - Κρατήσεις: 210 9213310



www.halfnote.gr

www.viva.gr

http://www.facebook.com/halfnote.gr

https://twitter.com//Half_Note

Η εξαπλούμενη επιδημία της παχυσαρκίας, η οποία αναμένεται να προσβάλει περισσότερο από τους μισούς Ευρωπαίους πολίτες μέχρι το 2030, θα είναι το επίκεντρο της “Ευρωπαϊκής Ημέρας Παχυσαρκίας” που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Μαΐου 2016.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η παχυσαρκία είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της δημόσιας υγείας του 21ου αιώνα. Ο επιπολασμός της (δηλαδή το ποσοστό εμφάνισής της σε δεδομένη χρονική στιγμή) έχει τριπλασιαστεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης από τη δεκαετία του 1980, και ο αριθμός των ατόμων που πλήττονται συνεχίζει να αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό.

Διαβάστε εδώ το Δελτίο Τύπου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Μελέτη της Παχυσαρκίας (European Association for the Study of Obesity-EASO) στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας Παχυσαρκίας.

Τρεις γενιές τραγούδια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά,το Σάββατο 28 Μαΐου και την Κυριακή 29 Μαΐου , στην συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη, με τίτλο : «Όλοι ένα» -Φίλα με...
Μετά το  Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μετά τη Θεσσαλονίκη και πριν από την εξόρμηση του καλοκαιριού σε Ελλάδα και σε πέντε Ηπείρους... «Όλοι Ένα» για δυο μοναδικά βράδια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η δυναμική συμμετοχή και το ταλέντο των πέντε νέων καλλιτεχνών Χρήστου Γεροντίδη, Σάκη Καραθανάση, Κώστα Μπουγιώτη, Γιώργου Στιβανάκη, Χάρη Φλέουρα, του μαέστρου  Άρη Βλάχου και των μουσικών  Βάϊου Πράπα και Γιώργου Ταμιωλάκη, οι φωτισμοί του Κώστα Μπλουγουρά και το σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη που μάγεψαν το κοινό, τα υπέροχα κοστούμια της Μαρίας Καραπούλιου ενώνονται με τον μοναδικό Σταμάτη Κραουνάκη σε μια εκδήλωση, που δεν πρέπει να χάσουμε!







Ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει σε σημειωμά του:
Όλοι ένα.

Αρχηγός ο Έρωτας.

Τρεις γενιές τραγούδια.

Κοινή πορεία με τα αισθήματα και τα όνειρα των ζευγαριών, των μοναχικών,

των ερωτευμένων.

Όλα αυτά τα τραγούδια που μας κάνανε συνοδοιπόρους στα χρόνια και μου δώσανε διαβατήριο στις παρέες των νέων, στις συντροφιές,

στα σπίτια των Ελλήνων.

Ας πούμε σώζω στο σκληρό δίσκο εκείνα που θα ‘παιρνα μαζί μου.

Τα απαραίτητα για ένα παγκόσμιο ταξίδι..

Επιλογή από λατρεμένα αλλά και κρυφά ενωμένα με ρετσιτατίβα

και σπουδαία μικρά ποιητικά κείμενα βαφτισμένα στη μουσική

που δε σταματάει ποτέ.

Σουΐτα αισθημάτων, λειτουργικό της Αγάπης..

Τόσα βράδια μια ζωή..

Για δύο ώρες στο πιάνο και παντού, ανάμεσά σας, με καλεσμένους τρεις θαυμάσιους συνεργάτες,

Άρης Βλάχος μουσική διεύθυνση, πλήκτρα

Βάϊος Πράπας  λαϊκά έγχορδα, κιθάρα

Γιώργος Ταμιωλάκης βιολοντσέλο



και πέντε αγγέλους συμπαραστάτες,

δυνατούς καλλιτέχνες και δοσμένους στην τέχνη τους ολόψυχα.



Αλφαβητικά:

Χρήστος Γεροντίδης

Σάκης Καραθανάσης

Κώστας Μπουγιώτης

Γιώργος Στιβανάκης

και ο Χάρης Φλέουρας

«Ότι και να γίνει, όσο και μοντέρνοι να μας νοιάζει να γίνουμε,

αυτό που μας ενώνει με τη ρίζα ενός κινήματος, είναι αυτό που χωρίς να το επιδιώξουμε… κρυφά και ταπεινά μας ένωσε με τα όνειρα των διπλανών μας...»





ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σκηνικό : Γιάννης Μουρίκης

Φωτισμοί : Κώστας Μπλουγουράς

Ήχος : Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Κοστούμια : Μαρία Καραπούλιου

Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Μουστάκας

Παραγωγή :  Ομάδα Ελληνικού Μουσικού Θεάτρου –Σπείρα Σπείρα

Οργάνωση παραγωγής : Ελένη Συροπούλου

Προβολή & Επικοινωνία : Δέσποινα Κραουνάκη

Σχεδιασμός προγράμματος : Χρήστος Μουστάκας

Οι UndergroundYouth επιστρέφουν στην Ελλάδα! Η μπάντα από το Manchester που, με οδηγό τον CraigDyer, συνδυάζει ιδανικά επιρροές που ξεκινούν από το psych και το garagerock και φτάνουν ως το post-punk και το shoegaze, κι έχει αποκτήσει πολλούς φίλους στη χώρα μας, θα βρίσκεται την Παρασκευή 20 Μαϊου στο FuzzLiveMusicClub (Αθήνα) και το Σάββατο 21 Μαϊου στο FixFactoryofSound (Θεσσαλονίκη). Τη συναυλία της Αθήνας θα ανοίξουν οι EchoTrain.

Εισιτήρια προπωλούνται, προς 15 ευρώ (Αθήνα) και 12 ευρώ (Θεσσαλονίκη): τηλεφωνικά στο 11 876, στα καταστήματα Public, SevenSpots, Reload, MediaMarkt και το www.viva.gr.

Στο ταμείο, η τιμή θα είναι 18 ευρώ (Αθήνα) και 15 ευρώ (Θεσσαλονίκη).

The Underground Youth + opening acts: Echo Train (Αθήνα), Alien Mustangs (Θεσσαλονίκη)

Παρασκευή 20 Μαϊου, Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα, 210 3450817, www.fuzzclub.gr) και Σάββατο 21 Μαϊου, Fix Factory of Sound (26ης Οκτωβρίου 15, Θεσσαλονίκη / τηλ. 2310 500670 & 2310 504014 / www.fixfactoryofsound.gr). Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.


THEUNDERGROUNDYOUTH

Νοσταλγικές κιθαριστικές μελωδίες, μινιμαλιστικοί μελαγχολικοί ρυθμοί και ψυχεδελική εσωστρεφής ατμόσφαιρα: χρησιμοποιώντας τα απλούστερα συστατικά ο ταλαντούχος Craig Dyer χαράσσει, με τουςThe Underground Youthως το δημιουργικό του όχημα, μια μοναδική προσωπική μουσική πορεία: στη σκιά τόσο τωνVelvet Undergroundόσο και τωνJoy Division, επιχειρεί τους συνθετικούς και ενορχηστρωτικούς του πειραματισμούς, επενδύοντας με σκοτεινά χρώματα την ρομαντική, ψυχεδελική τραγουδοποιία του.

Μέσα από μια αδιάκοπη δημιουργική εσωστρεφή διαδικασία, ο Craig Dyer επιχειρεί να συνδυάσει με φειδώ μια ευρεία γκάμα αναφορών που κυμαίνεται από τηνυπνωτική ψυχεδέλειαως τηναπόκοσμη shoegazeκαι από τηνκαυστική garage rockέως τημελαγχολική indie rock. Πιστός σε μια αυστηρή, μεθοδική Do-It-Yourself καλλιτεχνική ηθική, μέσα σε μόλις 7 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας έχει αποδείξει πως αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν ταλαντούχο μουσικό: με περισσότερα από δέκα LP’s, EP’s και singles στο ενεργητικό του – εξέχουσες προσθήκες στο roster του εκλεκτικού contemporary psych/garage rock labelFuzz Club Records- κατάφερε να δημιουργήσει ένα μοναδικό χωνευτήρι επιρροών, ένα πολυσυλλεκτικό προσωπικό ηχητικό σύμπαν, ένα γοτθικό και ταυτόχρονα αιθέριο post punk soundtrack ταινιών που δεν γυρίστηκαν ποτέ.

Από το 2012 κι έπειτα, το πνευματικό παιδί του Craig Dyer θα πάρει σάρκα και οστά με την προσθήκη της (φημισμένης illustrator και συντρόφου του Craig) Olya Dyer, καθώς και των Frankie Frankie (Throw Down Bones) και Max James (Johnny Marr) σε κιθάρα και μπάσο. Με ολοκληρωμένο πλέον το live line-up τους, οι Underground Youthθα περιοδεύσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη: μέσα από ταδεκάδες sold-out livesτους και τη συμμετοχή τους σε μερικά από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της σύγχρονης ψυχεδελικής rock σκηνής (Cosmosis, Liverpool Psych Fest, Eindhoven Psych Lab) ζωντανεύουν μέσα από τις μνημειώδεις εμφανίσεις τους μοναδικές συγκινήσεις και απόκοσμες αφηγήσεις, φιλτράροντας την ηλεκτρική παράδοση της rock σκηνής του Manchester μέσα από το προσωπικό τους αισθαντικό πρίσμα. Ένα χρόνο μετά την εκπληκτική τους εμφάνιση στο An Club,οι Underground Youth ανανεώνουν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό στις 20 και 21 Μαΐου στις σκηνές των Fuzz LiveMusicClub και Fix Factory Of Sound, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα.

www.theundergroundyouth.com

www.facebook.com/TheUndergroundYouth



ECHO TRAIN (Αθήνα)

Οι Echo Train είναι μια psych-rock μπάντα που σχηματίστηκε στην Αθήνα το 2013 από τους Greggy K, Ren και Διονύση Παναγιωτίδη. Εμπνεύστηκαν το όνομά τους από τους ήχους των τρένων που προέρχονταν από τον σιδηροδρομικό σταθμό που βρισκόταν κοντά στο παλιό σπίτι όπου έκαναν τις πρώτες τους πρόβες.

Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP και υπέγραψαν με την The Sound Of Everything Records το 2014. Με το πρώτο τους single, “Fire”, κέρδισαν τον διαγωνισμό του Jumping Fish. Τον Δεκέμβριο του 2015, παρουσίασαν το ντεμπούτο album τους, “Memento Mori”, όπου συνδυάζουν την ψυχεδελική pop και το garage των 60’s με τη folk και τα blues, σε μία δουλειά που συνολικά χαρακτηρίζεται από την πολυχρωμία και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις της.

www.facebook.com/EchoTrainTheBand/?fref=ts

https://www.youtube.com/watch?v=d7zmH6WuppY

ALIENMUSTANGS (Θεσσαλονίκη)

Οι Alien Mustangs ξεκίνησαν το 2010 στη Θεσσαλονίκη. Η μουσική τους αποτελεί ένα μείγμα από ήχους που υπνωτίζουν, επαναλαμβανόμενες νόρμες στα drums και reverb κατευθείαν από τα 60's, συνδυασμένα με μια παραμορφωμένη ποπ αισθητική. Μέσω της ανεξάρτητης Hands In Sand κυκλοφόρησαν το πρώτο τους 7” το 2013, τον Μάιο του 2014 το River (10” EP) και το 2015 την τελευταια τους κυκλοφορια The Tape Sessions από την Krappstapes.



https://alienmustangs.bandcamp.com/album/the-tape-sessions

https://www.facebook.com/alienmustangs/?fref=ts

Στις 19 Μαΐου, 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα, άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Περίπου 353.000 Έλληνες από τον μικρασιατικό Πόντο εξοντώθηκαν την περίοδο 1916-1923. Οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους απαγχονισμούς και τους εκτοπισμούς που ακολούθησαν, κατάφεραν να αλλοιώσουν τον εθνολογικό χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν με καραβάνια στα μεγάλα αστικά της Ελλάδος αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Άρχισαν έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν τον ποντιακό πολιτισμό, την μουσική, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους .

Επί δεκαετίες οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, με την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία . Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». 

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

H κατάλυση των κρατών στην ΕΕ γίνεται ''από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό. Από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κάνεις όσο το δυνατόν πιο πλούσιος" (Πλάτωνος Πολιτεία 555β).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του  πλούτο ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.



Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556α, ότι ΄΄οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη΄΄.

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο κυβερνά έναν ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555ε, ΄΄οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξέφτια της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχταρά του ξεσηκωμού στην ψυχή΄΄.

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν το αίμα έρχεται. Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η πρώτη φορά αριστερά το πού οδηγεί τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιωνία αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556β, ότι ΄΄αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα΄΄.

Με άλλα λόγια, το χρήμα πρέπει να είναι υπό  κοινωνικό έλεγχο. Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Εθνικό Νόμισμα να μπει η Χώρα στη δουλειά, ανατροπή του νυν κατεστημένου, και τα καλύτερα θα έλθουν.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

New York 17/5/2016

sxedio-b

Συντρίμμια του αεροσκάφους της EgyptAir που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ σήμερα το πρωί, βρέθηκαν νότια της Καρπάθου. Νωρίτερα, το πρακτορείο Reuters είχε μεταδώσει ότι οι ελληνικές Αρχές εντόπισαν δύο αντικείμενα να επιπλέουν νοτιοανατολικά του σημείου εξαφάνισης του αεροσκάφους.

Το αεροσκάφος που πραγματοποιούσε την πτήση Παρίσι - Κάιρο εξαφανίστηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης από τα ραντάρ πάνω από την Μεσόγειο.

Το αεροσκάφος της EgyptAir με 66 επιβάτες και πλήρωμα. προερχόμενοι από 12 χώρες.Να υπογραμμίσουμε ότι το αεροσκάφος έκανε «απότομες στροφές» στον αέρα, πριν χάσει ύψος και εξαφανιστεί  από τα ραντάρ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος.

«Στις 03:39 τα ξημερώματα η πορεία του αεροσκάφους ήταν νότια και νοτιο-ανατολικά της Κάσου και της Καρπάθου, αμέσως μετά εισήλθε στον FIR Καΐρου, έκανε στροφές και πραγματοποίησε την κάθοδο που περιγράφω. 90 μοίρες αριστερά και μετά 360 μοίρες προς τα δεξιά» είπε ο κ. Καμμένος σε συνέντευξη Τύπου.

Πρόσθεσε ότι οι ελληνικές Αρχές πραγματοποιούν έρευνες νότια της Καρπάθου.

Τη συνδρομή χωρών-συμμάχων που διαθέτουν δορυφόρο στην ανατολική Μεσόγειο ζήτησε η Ελλάδα για την πιθανότητα να έχει ληφθεί εικόνα που να βοηθήσει τις αρχές της Αιγύπτου και της Ελλάδας στον εντοπισμό του αεροσκάφους.

του Αλβάρο Γκαρθία Λινέρα από το Monde Diplomatique του Ιανουαρίου 2016 

            Οι επαναστάσεις δεν μοιάζουν τόσο σε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες όσο σε κύματα που σπάνε στη ακτή. Ορθώνονται, προχωρούν, φαίνονται να αιωρούνται καθώς κινούνται, κι ύστερα πέφτουν, πριν σηκωθούν και πάλι.Τα βήματα αυτής της συνεχούς κίνησης εξαρτώνται από το σφρίγος των λαϊκών κινητοποιήσεων, που θα καθορίσουν το μέλλον της ηπείρου μας. Όμως οι προοδευτικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με διάφορες δυσκολίες που θα πρέπει να ξεπεραστούν. Θα εντοπίσω εδώ επτά.

            Η πρώτη αφορά τη δημοκρατία, που για μεγάλο χρονικό διάστημα η πολιτική μας οικογένεια την  θεώρησε ως μια ακατάλληλη γέφυρα μεταξύ της σύγχρονης κοινωνίας και του σοσιαλισμού. Η λατινοαμερικάνικη αριστερά έχει αποδείξει ότι αυτή η άποψη ήταν λανθασμένη: η δημοκρατία δεν μας προικίζει μόνο με μια μέθοδο, αλλά μας παρέχει επίσης και το απαραίτητο πλαίσιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι επαναστατικές διαδικασίες των τελευταίων χρόνων στην περιοχή μας, επιταχύνθηκαν μέσα από την ενίσχυση των δυνατοτήτων αυτόνομης οργάνωσης της κοινωνίας, μέσα από τη προαγωγή της συμμετοχής της και την επένδυση  της κοινωνίας στις συλλογικές υποθέσεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο.

            Αυτή η αντίληψη της δημοκρατίας ως ο καθαυτόν χώρος της επανάστασης, απαιτεί ωστόσο την επανεφεύρεση της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να αρκεστούμε σε μια μηχανιστική αντιγραφή μιας απολιθωμένης αντίληψης που μας έρχεται από τις χώρες του Βορρά. Όχι: η δημοκρατία που τώρα επανεφευρίσκουμε  στη Λατινική Αμερική θέλει να είναι πληβειακή , μια δημοκρατία του δρόμου. Σε τελική ανάλυση, ο πραγματικός σοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από την απόλυτη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας: στους εργασιακούς χώρους, στους κόλπους της εκτελεστικής εξουσίας και του Κοινοβουλίου, στην καθημερινή ζωή. Ελλείψει μιας τέτοιας διαδικασίας, κάθε αγώνας που σκοπεύει να αλλάξει τον κόσμο, είτε αυτός περνά μέσα από την κάλπη ή είτε από τα όπλα, θα ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό.

            Άλλο ερώτημα, τόσο παλιό όσο και η αριστερά: πρέπει να πάρουμε την εξουσία ή να οικοδομήσουμε μια νέα, αντί της πρώτης; Εμείς όλοι, τής παλιάς σχολής, ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι στόχος μας ήταν η κατάληψη της εξουσίας, ξεχνώντας μερικές φορές ότι κάθε Κράτος, όσο δημοκρατικό κι αν είναι, συγκροτείται ως μονοπώλιο του κοινού, του καθολικού. Όμως η κατάληψη αυτού του μονοπωλίου, έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε, ισοδυναμεί με την αντικατάσταση μιας γραφειοκρατίας από μίαν άλλη.

            Θα πρέπει τότε να παραιτηθούμε από το να πάρουμε στα χέρια μας την εξουσία; Κάποιοι υπερασπίστηκαν αυτήν την ιδέα. Αναδιπλώθηκαν σε μικρές κοινότητες, στοχεύοντας το χτίσιμο ενός σοσιαλισμού μικρής κλίμακας, επιδόθηκαν στην καταπολέμηση της κακής διατροφής, ίδρυσαν κυκλώματα μη εμπορικά που βασίζονται στην ανταλλαγή, κ.λπ. Αλλά ξέχασαν ένα πράγμα: το να στέκεσαι μακριά από τη εξουσία, δεν θα την κάνει να εξαφανισθεί. Θα συνεχίζει να υπάρχει και θα μονοπωλείται από τις παγιωμένες ολιγαρχίες. Το πρόβλημα, στο θεωρητικό πεδίο, είναι ότι το Κράτος δεν υπάρχει μόνο στο υλικό επίπεδο. Η ύπαρξή του φυσικά παίρνει οντότητα γύρω από μια σειρά θεσμών, κανόνων, διαδικασιών. Όμως δομεί επίσης τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ενορχηστρώνει τον τρόπο που συλλογικά συλλαμβάνουμε όλα αυτά που μας φέρνουν σε επαφή τον έναν με τον άλλο: τους δρόμους, την εκπαίδευση, το εμπόριο, τα θέματα υγείας, όπως και τη λογική και την ηθική συλλογιστική. Αν το Κράτος παράγει κατ' αυτόν τον τρόπο τις αρχές με τις οποίες διάγουμε τις ζωές μας, αισθανόμενοι ως μέλη μιας ιστορικής κοινότητας ενώ ζούμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, φυσικά και πρέπει τότε να το καταλάβουμε! Πώς θα μπορούσε η επαναστατική αριστερά να δράσει χωρίς ένα τέτοιο εργαλείο; Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί απλά να αρκεστεί στο να καταλάβει την εξουσία. Πρέπει να την μετασχηματίσει και να εκδημοκρατίσει τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Διαφορετικά, η αριστερά θα φέρει στο προσκήνιο μια νέα ελίτ που θα αναπαράγει τη συμπεριφορά της προηγούμενης.

            Τρίτο ζήτημα: αυτό της κατάκτησης της ηγεμονίας – η οποία νοείται ως καθοδήγηση πνευματική, ηθική, δεοντολογική, λογική και οργανωτική - ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μπλοκ πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία. Οποιαδήποτε μετατροπή του συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό του Κράτους απαιτεί μια προγενέστερη τροποποίηση των παραμέτρων της λογικής αντίληψης της κοινωνίας, του τρόπου με τον οποίο ο καθένας αξιολογεί τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ηθικής.

            Πριν από τη δεκαετία του 2000, όλα πήγαιναν καλά μέσα στον καλύτερο των κόσμων. Η ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων δεν θα παρέλειπε να διασφαλίσει την ευημερία όλων, μας υπόσχονταν κάποιοι. Αυτή η πεποίθηση όριζε την καθημερινή ζωή, οριοθετούσε τον ορίζοντα των φιλοδοξιών του καθενός.

            Σταδιακά, αυτή η διανοητική κατασκευή έγινε ανυπόφορη. Δεν ήταν πια αξιόπιστη, διότι δεν ανταποκρινόταν στον κόσμο, έτσι όπως οι άνθρωποι τον αντιλαμβανόντουσαν. Όλες αυτές οι κατευθυντήριες ιδέες που οργάνωναν την καθημερινότητα αμφισβητήθηκαν. Αυτή η στιγμή της συμβολικής τομής όπου αλλάζει η κοινή λογική, έκανε τους ανθρώπους δεκτικούς σε νέα σχέδια. Τότε ξεπρόβαλαν ο Ούγκο Τσάβες (Βενεζουέλα), οι Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ), Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα (Βραζιλία) και Έβο Μοράλες (Βολιβία). Δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά εμφανίστηκαν μέσα σ' αυτό το ανατρεπτικό ρεύμα. Ωστόσο, η μετατροπή των πολιτισμικών παραμέτρων δεν αρκεί: αργά ή γρήγορα, η διαδικασία αυτή πρέπει να οδηγήσει και στην γενικευμένη σύγκρουση, στην καθυπόταξη του εχθρού για να μπορέσει η νέα ηγεμονία να ακτινοβολήσει και να εδραιωθεί.

            Πού βρισκόμαστε σήμερα; Τα τελευταία χρόνια, μια έντονη συλλογική συζήτηση έχει μετατρέψει ένα σύνολο επαναστατικών ιδεών σε πραγματική δύναμη. Αλλά έχουμε εισέλθει πλέον σε μια πολύ επικίνδυνη φάση στασιμότητας. Πρέπει να ξαναβάλουμε μπροστά την πάλη των ιδεών, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεφύγει από μας η σημαία της ελπίδας. Μια επανάσταση είναι η ελπίδα εν κινήση. Καταφέραμε πολλά. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Η μάχη για την ηγεμονία έγινε και πάλι καθοριστικής σημασίας.

            Σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, εμείς που αγωνιζόμασταν στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στις ενώσεις, χρειάστηκε να αφιερωθούμε στη διαχείριση των κυβερνήσεων. Ήταν απαραίτητο, αλλά μας οδήγησε στην εγκατάλειψη της οπισθοφυλακής μας. Πρέπει να ξανααφοσιωθούμε σ' αυτήν. Να ξαναθυμηθούμε ότι ένας συνδικαλιστικός ηγέτης επικεφαλής της συνομοσπονδίας μετράει εξίσου μ' έναν υπουργό. Ας μην εγκαταλείψουμε το κοινωνικό μέτωπο. Διαπράξαμε αυτό το λάθος στη Βολιβία. Κι είναι ακριβώς σ' αυτό το σημείο που η δεξιά προσπαθεί να αναδιοργανωθεί.

            Άλλη δυσκολία: όταν είμαστε στην αντιπολίτευση, το κύριο μέλημα είναι να παράγουμε ιδέες που δημιουργούν ελπίδα και να τις ενσαρκώσουμε. Αφού πάρουμε την εξουσία, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει επίσης να φανούμε ικανοί να διαχειριστούμε την οικονομία. Η απάντηση των Λατινοαμερικάνων επαναστατών σ' αυτή την πρόκληση θα καθορίσει τη μοίρα τους.

            Ένας πέμπτος παράγοντας διαταράσσει τις επαναστατικές διαδικασίες μας: η αντίθεση ανάμεσα στην οικονομική και κοινωνική ευημερία και την διατήρηση της Μητέρας Γης. Εν ολίγοις, η περίφημη, της μόδας στη Λατινική Αμερική, συζήτηση γύρω από το “extractivism” (την άντληση φυσικών πόρων). Το Εκουαδόρ, η Βενεζουέλα και η Βολιβία πάσχουν από μια βαριά κληρονομιά σ' αυτόν τον τομέα. Στην περίπτωση της Βολιβίας, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1570, όταν ο αντιβασιλέας Francisco de Toledo επιβάλει την υποχρεωτική εργασία στο Cerro Rico, το βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη του Ποτοσί. Μετατρέπει τότε την Βολιβία σε παραγωγό πρώτων υλών για τη μητρόπολη. Για τετρακόσια πενήντα χρόνια, ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας επέβαλε τον ίδιο ρόλο στη χώρα, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Αλλά οι κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται επίσης από επίπεδα φτώχειας και ανισότητας ρεκόρ, και από τις υλικές ανάγκες των λαών μας, που είχαν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους.

            Οπότε τι θα 'πρεπε να κάνουμε; Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε μόνο με την ικανοποίηση των υλικών αναγκών μας, χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Θα καταγράφαμε τότε καλά αποτελέσματα, αλλά θα προδίδαμε την γηγενή κληρονομιά που τροφοδοτεί το όραμά μας για το μέλλον. Δεν μπορούμε απ' την άλλη να επικεντρωθούμε στην προστασία των δέντρων, αφήνοντας το λαό μας στη δυστυχία - αφού οι συνθήκες διαβίωσης των αυτοχθόνων λαών δεν έχουν τίποτα το ειδυλλιακό: πρόκειται για μια αποικιακή ανέχεια που παγιώθηκε κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων αιώνων. Ωστόσο, σ' αυτό είναι που μας παροτρύνει, αυτό που εγώ αποκαλώ, ο αποικιακός οικολογισμός: “Αγαπητοί Λατινοαμερικάνοι, πάψτε να ονειρεύεστε την πρόοδο, μας λέει, αν θέλετε να κάνετε κάτι για την ανθρωπότητα, αφοσιωθείτε στην προστασία των δέντρων. Εμείς, στον Βορρά, θα αναλάβουμε να τα καταστρέφουμε παράγοντας-και εξαπλώνοντας το διοξείδιο του άνθρακα σ' όλο τον πλανήτη.” Με λίγα λόγια, οι χώρες του Νότου να χρηματοδοτήσουν την περιβαλλοντική υπεραξία διακόπτοντας την ανάπτυξή τους και απαρνούμενες το μέλλον τους.

            Μερικοί από τους συντρόφους μας από τα Αλτιπλάνος (οροπέδια των Άνδεων) ζουν σε πέτρινα σπίτια, πρέπει να περπατάνε πέντε ώρες για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο, κοιμούνται όλη την μέρα επειδή δεν μπορούν να φάνε και να καταλαγιάσουν την πείνα τους. Αν μπορεί ας με διαφωτίσει κάποιος: ποια οικονομία της πληροφορίας και της γνώσης θα οικοδομηθεί κάτω από σ' αυτές τις συνθήκες; Να ξεφύγουμε από το "extractivism" (την άντληση φυσικών πόρων); Ναι, σίγουρα. Αλλά όχι επιστρέφοντας στη Λίθινη Εποχή. Η μετάβαση επιβάλει τη χρήση των φυσικών πόρων μας για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες – πολιτιστικές, πολιτικές και υλικές – που θα επιτρέψουν στον λαό να περάσει σε ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο.

            Έκτη δυσκολία: αυτού του τύπου η λογική διαφεύγει από μια αριστερά, η οποία είναι κριτική απέναντι στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που τις κατηγορεί ότι δεν έχουν οικοδομήσει τον κομμουνισμό μέσα σε μερικές εβδομάδες. Καθώς αυτή η αριστερά ασχολείται με το πρωινό της τζόγκινγκ ή κατά την διάρκεια γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενων σεμιναρίων από το εξωτερικό, χλευάζει την αδυναμία μας να υποτάξουμε την παγκόσμια αγορά ή να εγκαθιδρύσουμε εν μια νυκτί (και με διάταγμα!) το “ευ-ζειν”. Αυτοί οι ριζοσπάστες του σαλονιού παίζουν τους εξ-υπηρετικούς ηλίθιους του νεοφιλελευθερισμού που σιγοντάρουν το μοτίβο του περί της αναπόφευκτης αποτυχίας των επαναστάσεων. Δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα, δεν κάνουν καμία πρόταση ριζωμένη στα κοινωνικά κινήματα ή δυνάμει να προωθήσει τις επαναστατικές διαδικασίες. Μετριότατα φερέφωνα της νέας ιμπεριαλιστικής επίθεσης, θέτουν τον ψευδο-ριζοσπαστισμό τους στην υπηρεσία της ελίτ, της οποίας ο μοναδικός στόχος είναι να μας δει να αποτυχαίνουμε.

            Τελευταίο διακύβευμα: το Κράτος. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός γνώρισε δύο μεγάλες φάσεις. Η πρώτη ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 με τον άνοδο στην εξουσία του Ρόναλντ Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτείνεται μέχρι περίπου το 2005. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί το Κράτος για να ιδιωτικοποιήσει την δημόσια περιουσία και για να του παρέχει μια ιδεολογική νομιμοποίηση.

            Βρισκόμαστε τώρα σε μια δεύτερη φάση. Τα κράτη-έθνη έχουν χάσει τη χρησιμότητά τους στα μάτια των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι σπεύδουν να τα διαμελίσουν. Κατ' αρχήν διευκολύνοντας την δημιουργία και την κινητοποίηση αντιπολιτευτικών σχηματισμών, και ορίζοντας ζώνες όπου τα κράτη δεν είναι πλέον κυρίαρχα (αυτόνομες περιοχές, κατεχόμενα εδάφη, κλπ). Στη συνέχεια, αποδυναμώνοντας την δημοσιονομική και νομισματική κυριαρχία τους, για παράδειγμα, μέσω των μηχανισμών του χρέους, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Η υπεράσπιση του Κράτους – αφού τεθεί στην υπηρεσία ενός νέου κοινωνικού συνασπισμού – πρέπει να καταστεί μία από τις προτεραιότητες της αριστεράς.

Alvaro García Linera, Αντιπρόεδρος της Βολιβίας

Αυτό το κείμενο είναι μια τροποποιημένη έκδοση μιας διάλεξης που δόθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 2015 στο Κίτο (Εκουαδόρ) 

Μετάφραση: Γιάννης Χαρίτος


αναδημοσίευση από το yabasta